Manon (2024)..

[ENG is below]

• Adını ilk kez duyduğum ve hazır arşivine yeni eklenen güncel bir eser olduğu için seçtiğim bir bale oldu.

* Kenneth MacMillan’ın 1974’te sahneye koyduğu bale, Abbé Prévost’un 1731 tarihli “Şövalye Des Grieux ile Manon Lescaut’nun Öyküsü” (L’Histoire du chevalier des Grieux et de Manon Lescaut) romanından uyarlanmış olup, Jules Massenet’in müzikleriyle zenginleştirilmiş.

• Ancak ne yazık ki başladığı o ihtişamlı etki ile devam eden bir eser olmadı kendi adıma.
• Her ne kadar konusu benzer olmasa da tam anlamıyla, kritik noktalardan paralellikler gösterdiği için feci şekilde La Traviata‘yı hatırlattı. (Ki birçok operası varmış)

* Nitekim yalnız değilmişim; bazı bale yorumcuları L’Histoire de Manon’u doğrudan “Fransız Traviata” olarak nitelendirmiş.

• Bence o konu üzerine yazılan tek bir eser olması yeterli. Evet çok benzerleri var ancak artık daha fazlasını sahnelemeye devam etmemek bir çözüm olabilir gibi geldi.
• Dolayısıyla kafamda sürekli o kıyaslamayı yaparak seyrettim ve onun kadar da etkilenmedim.
• Bu bağlamda benzer olan o konusu üzerinde artık hele ki sene 2024’te sahnelenmiş bir eser olarak böyle cinsiyetçi konulara en azından farklı bir bakış açısıyla yaklaşılabilir diye düşünüyorum. 
• Oysa ki kostümlerine ve ilk kez bu balede gördüğüm birçok figüre hayranlık duydum. O açılardan ağzımın suyu akmadı değil.
• Ancak konunun düğümü atıldıktan sonraki ilerleyişi neyse ki hayal kırıklığı idi.

[in ENG]

Manon (2024)..

• I chose this ballet because it was a work I had never heard of before and had just been added to the archive as a recent production.

* Kenneth MacMillan’s 1974 ballet is adapted from Abbé Prévost’s 1731 novel “L’Histoire du chevalier des Grieux et de Manon Lescaut” (The Story of the Chevalier des Grieux and Manon Lescaut), enriched with the music of Jules Massenet.

• Unfortunately, for me, the work did not continue with the same grandeur with which it began.
• Even though the storyline isn’t exactly the same, it reminded me strongly of La Traviata—not because the plot is identical, but because of certain parallel turning points. (And it turns out there are quite a few operatic versions of this story.)

* Apparently, I’m not the only one who felt this way; some ballet critics have directly referred to L’Histoire de Manon as “the French Traviata.”

• In my opinion, one work on this topic would have been enough. Yes, there are many similar versions, but maybe it’s time we stop staging more of them.
• So, I found myself constantly making comparisons in my mind while watching, and I wasn’t as emotionally moved as I’d hoped.
• In this sense, I believe that by 2024, works with such gendered narratives—especially when restaged—could at least offer a fresh perspective.
• That being said, I was in awe of the costumes and many choreographic elements I saw for the first time in this ballet. Visually, it was mouthwatering in those respects.
• But sadly, once the central conflict of the story unfolded, the progression that followed turned out to be a disappointment.