Climax..

E tabii o kadar tantasını kopunca, Oscar adaylarına bir ara verip izlemem farz olmuştu. He izledim noldu, bütün içim kalktı. Ay fenalıklar bastı. O ses beni delirtti. Bi kere ben o müzik tarzını hiçbir zaman sevedim. Sevenleri kusuruma bakmasın ancak sonuçta zevk meselesi. Belki altında, benim öyle dans edemiyor (henüz ;) ) oluşum vardır ancak hoşlaşmıyorum. Zaten ne zamanki o müziğe bağırışlar eklenmeye başladı ben bi dellenmeye başladım. Ancakkkk ne zaman ki o çocuk çığlıkları eklendi.! Tamam dedim ve itiraf ediyorum sesi kıstım! Fakat yapabileceğim hiçbir şey yoktu. Olayı bilip o çığlıkları duymamın mümkünatı yoktu. Delirdim. Sinir oldum.
Diğer yandan, tabii ki muhtemelen o hissiyatı yaşatsın diye konmuş olan, o iki erkek arasındaki (masa başındaki ayaktaki) muhabbet ile oracıkta kusacaktım. Gaspar amca, sizin anlayacağınız, yine bütün sınırları zorlamış. Tarzını biliyorsanız yadırgamazsınız zati, yok bilmiyorsanız hazırlıklı olun derim.
Daha da bişi demiyorum, zira o kareleri hatırlamak istemiyorum. Kısacası iyi-kötü demek, izlemek-izlememek tamamen şahsi zevklere kalmış.