Umi Yori Mo Mada Fukaku.. / After The Storm..

Artık bilen biliyor, bir daha tekrarlayıp fazla tekrara düşmek istemiyorum; uzak Doğu filmlerine olan eski dönemdeki hayranlığımı. O nedenle olsa gerek, tee ne zamandır, ilk afişini gördüğümden beri, hele ki fikrine önem verdiğim bir sinema hesabında da bahsinin geçtiğini görünce bayağı bir takmıştım izlemeye. Ancak ne hikmetse The Net’te (Geu-mul) olduğu gibi bir türlü bulamadım kendisini. Delirtti aylarca. Ve birden, kendiliğinden, hiç ummadığım bir anda çıkıverdi, hemi de altyazılı olarak, karşıma. E bana da acilinden izlemek kaldı.
Ama gelin görün ki ne yazık ki bu sefer beklediğime değmedi :( Çok fazla yavaş geldi, ki ben yavaş filmlerden hoşlaşmayan biri değilimdir, tabii konu götürdükçe. Ancak bunda konu da öyle olmadı. Biraz SPOILER olacak ama nasılsa benim yazdıklarımı okuduktan sonra izlemezsiniz :), mesela Fırtınadan Sonra diyor ya, filmde de paso kasırga geliyor, kasırga, kasırga diye tutturuyorlar, ama gelin görün ki normal hafif şiddetli bir yağmur oluveriyor. Ve fırtınadan sonra da bir halt gerçekleşmiyor. Aa pardon bir şey oluyor, film bitiyor! SPOILER END.
İnanılmaz yavaş ilerleyen tempoda, adamın ruhu gabz olmuş hâli gibi filmde de konu bir türlü gelmiyor. Hoş tabii adam da sürekli hayatında bir şeyleri değiştirmek isteyen ama hiçbir şey yapamayan, buna da bir türlü yeltenemeyen, o gücü kendinde bulamayan (ayol pek tanıdık! Ahan da ben! :) ) bir karakteri oynuyorsa da (ki bu tip film görmüşlüğümüz de var) yine de daha hoş anlatılabilirdi. Belki de benim de öyle bir ruh hâlimde ve kasvette olduğum dönemde izlemiş olmamım etkisi vardır, onu bilemeyeceğim ama sonuç itibariyle bana hiç tat vermedi.
Tüm bunlar dışında filme dair aklımda kalan en dikkat çekici detay ise, benim nezdimde ‘abi çok gelişmiş ülke şu Japonya’ dediğim ülkenin, toplu konutlarda yaşayan, minicik evlerinde kıt kanaat geçinen, tüm ömürleri hayallerini gerçekleştirememekle geçirmiş, tonla içinde kalmışlık sahibi insanların, hayatların, ailelerin orada da olduğunu şok geçirerek görmek oldu. Demek ki tüm o gelişmişliğe, GSMH’ya rağmen, bizde yarattıkları imaja! rağmen onlarda da var demek kaldı bana. Yazık biz insanlara.. hayalleri yarım kalan.. hatta hiç başlamayanlara, başlattırılmayanlara ya da başlamaya güç bulamayanlara..