Annemin Son Çığlıkları..

Geçtiğimiz sene Bornova sahnesine gelmediği için izleme şansım olmayan Annemin Son Çığlıkları, bu sene kendi adıma izlediğim son tiyatro eseri olarak yerini aldı. Yazarı Julie Jensen ve çevirisi Ekin Tunçay Turan’a ait oyunun, özellikle de belli bir yaş grubundan kitlenin çok daha etkilenerek izleyebileceği bir eser olduğu kanaatindeyim.

Temelde üç oyuncu/karakter üzerinden işleyen ancak ikisinin, birbirinin (kanımca) gölge tarafları olarak somutlaşan (evet kitaplardan ve filmlerden sonra bir tiyatro eserinde de, aynı dönem içerisinde gölge kavramını görmek çok mu çok manidar oldu) kız kardeşler ile anneleri üzerinden işleyen ve hüzünlü bir öykü çevresinde kurgulanan bir tiyatro idi. Hatta öyle hüzünlüydü ki asla gözyaşlarımı tutamadım; çıktığımızda da herkesin gözlerini kızarmış olarak görmek hiç şaşırtıcı olmadı. Anlayacağınız artık sadece filmlerde değil, tiyatrolarda da ağlamaya başladım :-)

Tek perdelik ve sadece 1 saat süren bu eserde özetle, tanıtım yazısında ifade bulduğum üzere “yaşlılık ve aile ilişkileri konusunda farkındalık yaratma” hedefi doğrultusunda bir hikâye söz konusu. Dolayısıyla toplumsal noktalara dokunduğu için hâliyle, fırsatınız olursa, tabii mendillerinizi yanına alarak izlemenizi öneririm :)

* Tüm fotoğrafları, imleciniz resmin üzerindeyken sağ klikle yeni pencerede tek başına açarsanız, görseldeki yazıları çok daha büyük okuyabilirsiniz.